“Als je verliest, ervaar je dat net zo heftig als wanneer je alleen zou varen. Dan baal je gewoon net zo hard. Maar als je wint, is het twee keer zo leuk!”

Je zeilt samen met Afrodite Zegers-Kyranakou in de 470, jouw succes is afhankelijk van haar. Hoe ga je daarmee om?

“Hoe sterker je als team bent, hoe beter je presteert. Je moet elkaar kunnen helpen als de één niet zo’n goede dag heeft. Dan moet jij iets extra’s doen om ervoor te zorgen dat het toch een succes wordt. Samen in een boot is een extra uitdaging. Je hebt sowieso met je eigen emoties te maken en daarnaast nog met die van de ander. Dat is wel ingewikkeld.

Mensen denken altijd dat de stuurman alles doet in de boot. Dat is niet zo, het wisselt heel erg. In sommige condities stuurt juist de bemanning de boot. Soms kan ik het gevoel hebben dat we naar links moeten. Als ik niet weet waarom, is dat juist een goed teken. Dan komt het echt vanuit mijn intuïtie. Afrodite vertrouwt mij daarin.

Afrodite is precies het tegenovergestelde van mij, zij is een denker. Dat maakt ons extra sterk als team. Als ik ’s ochtends haar gezicht zie, weet ik of het een goede of een minder goede dag wordt. Dat heeft zij ook bij mij. Bijna driehonderd dagen per jaar zijn wij samen, dan ken je elkaar door en door. We hebben veel mentale begeleiding omdat we volledig van elkaar afhankelijk zijn om succes te kunnen bereiken. We praten veel, maar niet per se nadat er iets heeft plaatsgevonden. Juist vooraf. Preventief handelen in plaats van crisismanagement.

Als je begint te twijfelen, ben je te laat, dan gaan alle boten je voorbij. Degene die het eerst iets ziet, maakt de call. Je kunt beter honderd procent commitment geven aan een beslissing, ook al was het achteraf de verkeerde, dan ergens middenin blijven hangen. Gewoon samen er vol voor gaan!”

Je was al heel vroeg overtuigd wat je met het zeilen wilde bereiken: naar de Olympische Spelen. Herinner je je het moment nog dat je dat specifieke doel stelde?

“Nee, het moment zelf niet meer, het is een familieverhaal. Ik was elf toen ik tegen mijn vader gezegd schijn te hebben dat ik naar de Olympische Spelen wilde. Hij reageerde met: ‘Vaar eerst maar de volgende wedstrijd, dan zien we daarna wel verder.’ Het is het hoogste toneel waarop je kunt verschijnen, dus dat is waar ik naartoe wilde. Dat ik voor Nederland mag uitkomen, is echt het allermooiste.

Met zeilen kun je altijd blijven leren, zelfs als je goud wint. Daar ben ik echt van overtuigd. Het zeilen heeft zo veel te maken met omgevingsfactoren: de stroom, de wind en de golven zijn nooit precies hetzelfde. Daarnaast is het natuurlijk een tactisch spelletje: schaken op het water. Je probeert je tegenstanders te slim af te zijn doordat jij bijvoorbeeld de wind beter kunt lezen.

Met veel wind heb ik een heel hoge hartslag. Dan wil ik dat mijn hoofd heel rustig blijft, dat ik helder nadenk en goed om me heen kijk. Heel scherp zijn. Het is een kwestie van trainen om in elke specifieke conditie gefocust te blijven. Als de wind van het land komt, draait hij veel meer. Dan weet ik dat ik buiten de boot moet focussen om de juiste windshifts te pakken. Terwijl als de wind van zee komt, dan zijn de condities stabiel. Dan moet ik ervoor zorgen dat de boot zo hard mogelijk gaat. Als ik merk dat mijn blik een soort van smaller wordt, dwing ik mijzelf om op meerdere dingen buiten mijzelf te focussen. Anders mis ik de informatie om de juiste besluiten te kunnen nemen.

Iedereen uit de top vijf, tien kan in principe een medaille halen. In Rio gaat het erom wie het rustigst blijft. Het zeilen is gewoon hetzelfde spelletje als altijd.”

Je bent heel veel in het buitenland. Als je drie of vier dagen vrij bent, vlieg je toch helemaal terug naar Nederland. Waarom?

“Thuis is de enige plek waar ik echt tot rust kom. Hier kan ik alles even loslaten, rustig nadenken over de dingen en wat anders doen. Normale kleren aan, niet altijd maar in die sportkleren en sportschoenen. Dan ben ik even niet de atleet. Ik wil dan ook graag iedereen zien, dat geeft me nieuwe energie om weer weg te gaan.

Mijn ouders zijn er altijd bij geweest, vanaf het begin, hele weekenden mee, overal naartoe. Ze steunden me honderd procent, maar lieten mij vrij. Juist dat gaf mij extra motivatie. Mij werd niets, zoals bij andere kinderen wel, voorgezegd. Daardoor ging ik zelf ontdekken hoe het moest. Zelfkritisch zijn, dat is wat ik van ze heb geleerd. Onafhankelijkheid. Ik mocht vroeger altijd op trainingskamp, als mijn schoolcijfers maar goed bleven. Dat was op de middelbare school de deal.

Het vlak waar ik later in een baan het meest te bieden heb, is het mentale gedeelte. Hoe werk je nou als team samen? Hoe ga je met jezelf om? Ik leer zo veel van de topsport. Je moet echt heel professioneel zijn, op alle vlakken. Als ik om negen uur afspreek in de sportschool, ben ik er vijf minuten eerder. Als het dan tijd is, sta ik omgekleed klaar.
Je moet jezelf ook recht in de spiegel durven aankijken: dit is wat ik goed kan, maar dit is wat ik niet goed kan. Ik weet dat jij daar wel goed in bent, help mij daarbij of vul mij aan waar het kan.

Ik denk na over wat hierna komt. Als ik straks stop met zeilen, wil ik wel graag een Master hebben gehaald. Soms maak ik me zorgen om de toekomst. Of ik nog wel kansen heb na mijn sportcarrière? Mijn vader maakt zich geen zorgen. Hij zegt altijd: ‘Loes wordt straks gewoon ergens de baas. Ze kan goed met mensen omgaan en krijgt alles voor elkaar.’ Ik heb altijd heel mooie dingen geroepen, dat ik de eerste vrouwelijke minister-president van Nederland ga worden, maar dat is niet meer iets wat ik na zou willen streven. Nee, de politiek is echt niks voor mij. Wat betekenen voor anderen, dat wel.”

“Ooit word ik voorzitter van de Raad van Bestuur van een ziekenhuis.”

© Ineke Walravens
MEER INSPIRATIE